به دلیل رشد قوی تر از حد انتظار در بخش خودروهای الکتریکی، شنجن، شهر زادگاه BYD رشد اقتصادی سالانه ۶٫۵ درصدی را در سه ماهه اول گزارش کرد که با تولید ناخالص داخلی ۷۷۷٫۲ میلیارد یوان (۱۱۲٫۵ میلیارد دلار آمریکا) در این مدت، شانگهای و پکن را پشت سر گذاشته است.
عملکرد قوی شنجن به صنعت فناوری چین امیدواری می‌دهد که بتواند در برابر فشار بی امان واشنگتن که از ابتدای سال به اعمال محدودیت‌ها بر صادرات فناوری خود ادامه می‌دهد، مقاومت کند.
ده‌ها شرکت مستقر در شنجن اکنون در فهرست محدودیت‌های ایالات متحده گنجانده شده‌اند که دسترسی آنها به قطعات، فناوری و بازارهای آمریکایی را بدون مجوز ممنوع می‌کند.
شنجن به وضوح از نظر فناوری پیشرفته و بیوتکنولوژی دارای پتانسیل عظیمی است، اما موفقیت آن به دو عامل محلی نیز بستگی دارد.
اولین عامل ظرفیت دولت چین برای ادامه حمایت مالی از نوآوری است، با توجه به اینکه بدهی عمومی واقعاً افزایش یافته و دولت‌های محلی پول نقد بیشتری دارند.
عامل دوم، که بسیار مهم است، انگیزه‌های بخش خصوصی برای نوآوری است.
با سیستم نظارتی خصمانه – چه از نظرامنیت ملی یا الزامات داده ها – مشخص نیست که آیا کارآفرینان خصوصی مانند گذشته برای نوآوری انگیزه خواهند داشت یا خیر.
با این حال، برخی از تحلیلگران هشدار دادند که قضاوت بر اساس این ارقام زود است و شنجن هنوز در مسیر توسعه سریع فناوری پیشرفته خود با چالش مواجه است.
اما این اولین نشانه بهبود قوی شهر پس از پایان اقدامات سختگیرانه کنترل ویروس کرونا در چین است که شنجن را در موقعیتی قوی قرار می‌دهد تا ادغام منطقه خلیج بزرگ را رهبری کند، که پکن آن را به عنوان عامل مهم برای ارتقاء اقتصادی در سراسر کشور می‌بیند.
منطقه خلیج بزرگ طرح دولت چین برای پیوند شهرهای هنگ کنگ، ماکائو، گوانگژو، شنجن، ژوهای، فوشان، ژونگشان، دونگوان، هویژو، جیانگمن و ژائوکینگ به یک مرکز اقتصادی و تجاری یکپارچه است.
شنجن این مزیت را دارد که در مرکز تولیدی دلتای رودخانه پرل در کنار شهری جهانی مانند هنگ کنگ واقع شده است، اما چالش‌های خارجی برای آن همچنان پابرجا هستند.
جنگ‌های تجاری و فناوری یک سری مسائل دیگر را به همراه خواهد داشت که توسعه مستقل شنجن را دشوار می‌کند. سرکوب ایالات متحده و غرب می تواند منجر به اختلال در زنجیره تامین شود.
رشد اقتصادی شنجن با ۶٫۵ درصدی در سه ماهه اول – از رشد ۴٫۵ درصدی در سراسر کشور در این بازه زمانی بالاتر بود و اقتصاد شانگهای در این مدت با رشد ۳ درصدی به ۱٫۰۵ تریلیون یوان رسید.
در همین حال، تولید ناخالص داخلی پکن با ۳٫۱ درصد افزایش به ۹۹۵ میلیارد یوان رسید و گوانگژو – مرکز استان گوانگدونگ – شاهد رشد اقتصادی تنها ۱٫۸ درصد در سال و ۶۹۶٫۴ میلیارد یوان بود.
شنجن اکنون متعهد به ایجاد یک فرآیند کامل برای زنجیره زیست محیطی نوآوری است که از تحقیقات اساسی و فنی، صنعتی سازی دستاوردها، فناوری مالی و پشتیبانی استعدادها تشکیل شده است تا یک سیستم نوآوری فناورانه بازار محور با حمایت از بخش سیاسی را شکل دهد.
تولیدات صنعتی با ارزش افزوده شنجن در سه ماهه اول، سالانه ۴٫۵ درصد افزایش یافته، در حالی که در شانگهای ۳٫۳ درصد کاهش داشته است. شنجن در تلاش است تا دانشگاه‌های برتر مانند دانشگاه سان یات سن، مؤسسه فناوری هاربین، دانشگاه شیان جیائوتنگ را به خود جذب کند.
در عین حال، شنجن می‌تواند با دانشگاه‌های هنگ کنگ برای توسعه تحقیقات فن‌آوری همکاری کند، که یک مزیت منحصر به فرد است.ّ
در همین حال برخی تحلیلگران بر این نظر هستند که محدودیت‌های فناوری امریکا ممکن است مانعی برای توسعه چین باشد اما برخی نیز استدلال میکنند که چنین سیاست‌هایی شاید در دراز مدت هزینه بیشتری برای ایالات متحده داشته باشد و شنجن با جذابیت خاص خود در زمینه گسترش سریع بخش خودروهای الکتریکی، پنل خورشیدی و باتری‌های لیتیومی می‌تواند به چین در یافتن راهی در جهت توسعه بیشتر کمک کند.
شنجن همچنین مشوق‌هایی را برای جذب استعدادها، مانند سیاست اسکان آسان‌تر و یارانه‌های سخاوتمندانه ایجاد کرده تا کمکی برای کمبود پرسنل ماهر شهر در مقایسه با پکن و شانگهای باشد.
علیرغم محدودیت‌ها، شنجن در میان شهرهای دیگر در منطقه خلیج بزرگ به دلیل قطب نوآوری منطقه متمایز بوده ، در حالی که هنگ کنگ قرار است نقش مکملی را در میان توسعه تکنولوژیکی متحول کننده ایفا کند.
منبع: scmp
