چنین اقدامی به عنوان بخشی از برنامه‌های بلند مدت چین به منظور ارتقای قابلیت‌های فضایی این کشور به شمار می‌رود.
به گفته ژونگ ون‌آن (Zhong Wen’an)، مهندس ارشد پایگاه ونچانگ، تعداد پرتاب‌های این پایگاه در آینده نزدیک از ۶ تا ۸ ماموریت در سال، به ۲۰ یا ۳۰ ماموریت خواهد رسید. ونچانگ برای تسهیل پرتاب‌های تجاری و رشد بخش فضایی خصوصی چین و در نهایت پرتاب حامل فوق سنگین لانگ مارچ-۹ (Long March-9) توسعه خواهد یافت. این حامل قرار است برای توسعه ایستگاه قمری تحقیقاتی بین‌المللی چین و سایر پروژه‌های زیرساخت فضایی از جمله طرح‌های انرژی خورشیدی فضاپایه به کار گرفته شود.
اولین ماموریت پرتاب از ونچانگ سال ۲۰۱۶ انجام شد و چین از آن زمان توانسته است با بهره‌گیری از این پایگاه، نسل جدید حامل‌های فضایی خود را به فضا پرتاب کند. چنین قابلیت‌هایی این کشور را قادر ساخته است تا طی سال‌های اخیر ماموریت‌های قمری و فضای عمیق را انجام داده و ایستگاه فضایی ملی خود موسوم به تیانگونگ (Tiangong) را احداث کند. مطابق برنامه‌ریزی‌ها چین قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ فضانوردان خود را به ماه بفرستد.
پایگاه پرتاب ونچانگ در کنار پایگاه دیگری موسوم به سیچوان (Sichuan) یکی از دو پایگاه واقع در مرکز فضایی شیچانگ (Xichang) محسوب می‌شود که در استان هاینان (Hainan) واقع شده است و شرکت علوم و فناوری هوافضای چین (China Aerospace Science and Technology Corporation) آن را اداره می‌کند. این پایگاه در میان تمام پایگاه‌های پرتاب چین که در خشکی قرار دارند، دارای نزدیکترین فاصله به خط استوا بوده که آن را به لحاظ فنی به مکان مناسب‌تری جهت ماموریت‌های فضایی بدل کرده است.
چین به جز این دو پایگاه دارای دو پایگاه فضایی دیگر به نام‌های جیکوان (Jiuquan) در شمال غربی و تای‌یوان (Taiyuan) در شمال این کشور است. جیکوان نیز اخیرا برای تسهیل پرتاب حامل‌های فضایی تجاری سوخت جامد و حامل‌های جدیدی که از اکسیژن مایع و متان به عنوان سوخت بهره می‌برند، توسعه یافته است.
این کشور همچنین مدتی است پرتاب حامل‌ها را از طریق کشتی‌‌های مخصوص در دریای زرد آغاز کرده است که توسط زیرساخت‌های ایجادشده در نزدیکی شهر ساحلی هایانگ (Haiyang) پشتیبانی می‌شوند.
منبع: spacenews
