محققان چینی نسخه کوچکی از زیردریایی بدون سرنشین پوزیدون روسی را پیشنهاد می کنند که اولین پهپاد زیر آبی شناخته شده جهان با انرژی هسته‌ای محسوب می‌شود.
به گفته دانشمندان، برخلاف پوزیدون که به دلیل بزرگ، گران‌قیمت و مخرب بودن نمی‌تواند به تولید انبوه برسد، نسخه کوچک آن را می‌توان در یک لوله استاندارد اژدر نصب کرد و تقریباً از هر زیردریایی یا کشتی جنگی به تعداد زیاد پرتاب شود.
هر اژدر از یک راکتور هسته‌ای یکبار مصرف برای رسیدن و حفظ سرعت حرکت بیش از ۳۰ گره (۵۶ کیلومتر در ساعت) به مدت ۲۰۰ ساعت قبل از انداختن راکتور به بستر دریا و گرفتن انرژی از باتری برای حمله با سلاح‌های معمولی استفاده میکند.
به لطف انعطاف پذیری بالا و هزینه کم، این وسیله نقلیه زیردریایی بدون سرنشین مجهز به سیستم انرژی هسته‌ای می تواند به عنوان یک نیروی متعارف مانند یک زیردریایی هسته‌ای تهاجمی و به جای موشک هسته‌ای مورد استفاده قرار گیرد.
تقاضای فزاینده‌ای در چین برای وسایل نقلیه زیرآبی بدون سرنشین کوچک، پرسرعت و دوربرد که می توانند در شناسایی، ردیابی، حمله و حمله استراتژیک استفاده شوند، وجود دارد.
انرژی هسته‌ای می تواند مقدار زیادی انرژی برای پشتیبانی از این ماموریت ها فراهم کند، اما اکثر راکتورها ساختار پیچیده و هزینه بالایی دارند.
برای ساختن یک سیستم انرژی هسته‌ای جدید با فناوری بالغ و ساده که استفاده و نگهداری آسان، ارزان دارد و برای تولید انبوه مناسب است، باید به دنبال طراحی جدید بود.
برای این طراحی تیم پروژه اکثر مواد محافظ را از راکتور خود جدا کردند و تنها برخی از اجزای حیاتی را در برابر تشعشع محافظت کردند. آنها همچنین پوشش های گران قیمت ساخته شده با عناصر خاکی کمیاب در داخل هسته راکتور را با مواد ارزان قیمت مانند گرافیت جایگزین کردند.
این راکتور که به وزن دو مرد بالغ متوسط است، بیش از ۱٫۴ مگاوات گرما با کمتر از ۴ کیلوگرم (۸٫۸ پوند) سوخت اورانیوم با غلظت پایین تولید می کند.
زمانی که هزینه ساخت کم باشد، حتی اگر دستگاه هسته‌ای فقط یک بار قابل استفاده باشد، هزینه کلی پایین خواهد بود. این امر طراحان را ترغیب میکند تا سیستم را ساده تر و کوچکتر کنند.
از آنجایی که راکتور کوچک هیچ رادیواکتیویتی تولید نمی کند، نیرویی خدمات می توانند آن را به عنوان یک “دارایی پاک” بدون نیاز به تجهیزات حفاظتی اداره کنند.
محققان تخمین می زنند که این راکتور می تواند تا ۴۰۰ ساعت کار کند و بیش از ۱۰۰۰۰ کیلومتر (۶۲۰۰ مایل) را طی کند – تقریباً فاصله شانگهای تا سانفرانسیسکو. سپس از اژدر جدا می شود و به اعماق دریا می افتد و مکانیسم ایمنی را برای از بین بردن واکنش زنجیره ای باقی مانده فعال می کند.
حتی اگر بدنه آن شکسته شو و یا فضای داخلی پر از آب شود و تمام بدنه در شن‌های مرطوب بستر دریا بیفتد، رآکتور دچار حادثه‌ای جدی نخواهد شد و ایمنی آن تضمین شده است.
اژدرهای هوشمند نقش مهمی در نبردهای دریایی آینده خواهند داشت.
فناوری هوش مصنوعی، مانند یادگیری ماشین، اژدرها را قادر می‌سازد تا اهدافی را با دخالت کم یا بدون دخالت انسانی انتخاب کرده و به آنها حمله کنند.
اژدرهای هوشمند می‌توانند در آن سوی اقیانوس کمین کرده و زیردریایی‌ها را مورد حمله قرار دهند.
منبع: scmp
