محققان از روش‌های جدیدی برای ترمیم بافت آسیب دیده با هدایت اعصاب پرده برداری کرده‌اند، استراتژی که می‌تواند به بیماران مبتلا به آسیب‌های جدی کمک کند.
این نسل جدید، از ایمپلنت‌های ساختار عصبی – ساخته شده از سلول‌های بنیادی عصبی و بیومواد غیر آلی، قادر به ترمیم بافت و استخوان آسیب دیده در موش‌ها با هدایت اعصاب بوده است.
بازسازی بافت شامل هماهنگی پیچیده سیستم‌های بدن و مسیرهای سیگنالی متعدد، از جمله سیستم عصبی مرکزی است. و طبق مقاله‌ای که در مجله معتبر علمی منتشر شده است، دانشمندان بیان داشته‌اند که اکثر رویکردهای بازسازی سلولی معمولاً بر بازگرداندن فعالیت سلولی تکیه دارند.
محققان در مقاله خود خاطرنشان کردند: این تلاش‌ها منجر به “نتایج درمانی رضایت بخش” برای رویکردهای مهندسی بافت شده است. در این تحقیق، دانشمندان آکادمی علوم چین یک «نسل جدید» از ساختارهای عصبی چاپ زیستی سه بعدی – یک ایمپلنت کوچک حاوی سلول‌های بنیادی عصبی – ایجاد کردند و آنها مشاهده کردند که می‌تواند ماهیچه‌های اسکلتی و استخوان را در موش‌ها بازسازی کند.
بر اساس این مقاله، موش‌های فلجی که این ایمپلنت‌ها در بدن آنها کاشته شده، حرکات اندام عقبی بیشتری را نسبت به گروه موش‌های کنترل، بازیابی می‌کنند.
دانشمندان معتقدند که ساختار عصبی جدید می‌تواند یک پلتفرم همه کاره برای ترویج بازسازی بافت‌های متعدد از جمله بازیابی عملکرد بافت را فراهم کند.
طبق این تحقیق، سلول‌های بنیادی عصبی، سلول‌های موجود در سیستم عصبی که قادر به خود نوسازی و تمایز به انواع سلول‌های مختلف هستند، توانایی بازسازی اجزای عصبی را دارند.
محققان می‌گویند: نقش اصلی سیستم عصبی در بدن انسان به این معنی است که بازسازی اجزای عصبی محل‌های آسیب دیده برای بازسازی بافت ایده آل و بهبود عملکرد ضروری است.
با این حال، سلول‌های بنیادی عصبی دارای اشکالاتی هستند، آنها شکننده هستند و تمایز آنها کنترل نمی‌شود، که استفاده عملی آنها را محدود کرده است. ولی محققان برای برطرف کردن این محدودیت‌ها، در ساختارهای عصبی خود، لیتیوم، کلسیم و سیلیکون را به همراه سلول‌های بنیادی عصبی در هیدروژل ترکیب کردند تا میزان بقای خود را بهبود بخشند و تمایز آنها را به نورون‌ها تقویت کنند.
سپس ساختارهای عصبی، یا جوهرهای زیستی معدنی، در موش‌ها کاشته شدند تا اثربخشی آنها آزمایش شود. هیدروژل کاشته شده در گرمای بدن حل شد و ساختارهای شبکه‌ای سلول‌های بنیادی و بیومواد را پشت سر گذاشت. هنگامی که در موش‌های فلج با آسیب‌های نخاعی کاشته شد، دانشمندان دریافتند که ساختارهای عصبی به کاهش حفره ضایعه‌ای که در نتیجه آسیب در نخاع ایجاد شده است کمک کرده و باعث رشد نورون‌ها در این ناحیه می‌شود.
این افزایش در رشد نورون امکان ترمیم آسیب عملکردی بیشتری را فراهم کرد و به موش‌ها این امکان را داد که پس از ۸ هفته حرکت اندام عقبی بیشتری داشته باشند.
دانشمندان همچنین ساختارهای عصبی را در موش‌های دارای نقص جمجمه آزمایش کردند و دریافتند که در مقایسه با گروه کنترل که بافت‌های فیبری بیشتری تشکیل داده بودند، موش‌های دارای ساختار قادر به تشکیل استخوان جدید بیشتری بودند.
توانایی این سازه برای ترمیم عضله نیز با کاشت آنها در موش‌هایی با عضلات برداشته شده آزمایش شد. پس از ۸ هفته، این موش‌ها فیبرهای عضلانی بیشتری تشکیل دادند.
به طور کلی، سازه‌های عصبی مبتنی بر سلول‌های بنیادی غیرآلی-مواد زیستی/عصبی روش جدیدی از تفکر و رویکرد جدیدی برای ترویج بازسازی بافت از نقطه نظر مدولاسیون عصبی ارائه می‌دهد.
منبع: scmp
