بر اساس این طرح قرار است از یخ خارج از زمین برای سوخت استفاده شود. این سوخت برای گسترش برنامه و امکان حمل‌و‌نقل فضاپیماها به سیارک‌های نزدیک به زمین، مریخ، کمربند سیارکی و قمرهای مشتری استفاده خواهد شد. بدین ترتیب شبکه حمل‌و‌نقلی ساخته خواهد شد تا در نهایت یک سامانه توسعه منابع فضایی برپا بشود. تیانگونگ کایوو (Tiangong Kaiwu) یک برنامه تصویب شده دولت نیست، اما نشان دهنده برخی از تفکرات جاری درباره چشم‌اندازهای بلندمدت برای کاوش فضا و بهره‌برداری در چین است.
عملی بودن برنامه در آینده
تیانگونگ کایوو نیاز به زیرساختی عظیم از جمله ایستگاه‌های تامین (مانند پمپ بنزین در جاده‌ها)، مسیرهای حمل‌و‌نقل، معادن و ایستگاه‌های پردازش منابع بعد از استخراج را دارد. همچنین نیاز به توانایی بازگشت به زمین با هزینه کم نیز وجود خواهد داشت. هدف کلی طرح استفاده از منابع فضایی و قابلیت تجاری‌سازی آن است.
چهار فاز طرح تیانگونگ کایوو در سال های ۲۰۳۵، ۲۰۵۰، ۲۰۷۵ و ۲۱۰۰ به اجرا در خواهند آمد. البته این طرح فعلا در مرحله پیشنهادی است. چراکه به مسائلی مانند بودجه، فناوری‌های مورد نیاز و مسائل حقوقی مربوط به ((پیمان‌های بین‌المللی استفاده از منابع منظومه شمسی)) نپرداخته است.
چین در سال‌های اخیر به طور گسترده به دنبال افزایش نفوذ خود در فضا بوده است. در طرحی دیگر مقامات رده بالای چینی گزارش‌هایی منتشر کرده‌اند که بر اساس آن‌ها این کشور تا سال ۲۰۵۰ به دنبال ساخت یک “منطقه اقتصادی فضایی” بین زمین و ماه است که قادر به درآمدزایی ۱۰ تریلیون دلار در سال خواهد بود.
منبع: spacenews
