سام برسنیک (Sam Bresnick)، از نویسندگان گزارش مربوطه، می‌گوید: «ایالات متحده پیشرفته‌ترین صنعت فضایی جهان را دارد، اما توانایی مناسبی برای پرتاب حامل در کوتاه مدت از خود نشان نداده است.» او معتقد است ایالات متحده در اکثر اقدامات به جز یک مورد قابلیت پرتاب سریع از چین جلوتر بود.
به گفته محققان دانشگاه جورج تاون (Georgetown University) آمریکا، چین با توسعه حامل‌های فضایی نسبتا کوچک و سوخت جامد که می‌توانند از سکوهای متحرک پرتاب شوند، توانایی «پرتاب فضایی واکنش‌دهنده راهبردی» (TRSL) را در دهه گذشته ارتقا داده است. این در حالی است که ایالات متحده تا کنون تنها یک آزمایش از TRSL را انجام داده و آزمایش دوم برای اواخر ۲۰۲۳ برنامه‌ریزی شده است.
برسنیک و کوری کراول (Corey Crowell)، از نیروی فضایی ایالات متحده، دریافتند چین به سرعت معماری فضایی خود را گسترش داده و ضمن پرتاب صدها ماهواره جدید به فضا، آن‌ها را در مدارهای متنوعی قرار داده است.
از سال ۲۰۰۲، چین بیش از ۶ مدل حامل سوخت جامد را طراحی و به فضا پرتاب کرده است که با کشنده برپاگر پرتابگر (TEL) سازگار هستند؛ یعنی حامل‌ها را می‌توان روی یک سکوی متحرک مانند یک کامیون مخصوص سطوح مسطح و باز حمل کرد و سپس به صورت عمودی برای پرتاب بالا برد.
ماهواره‌برهای چین
در میان این مدل‌ها، ماهواره‌برهای کوآیژو-۱ای (Kuaizhou-1A) شرکت چینی اکس‌پِیس (ExPace) و لانگ مارچ ۱۱ (Long March 11) سازمان فضایی چین (CNSA)، عوامل موفقیت چین در این عرصه با حدود ۳۰ پرتاب موفقیت‌آمیز از سال ۲۰۱۳ تاکنون هستند.
برسنیک می‌گوید: «در عین حال، توسعه‌دهندگان وسایل نقلیه پرتاب در ایالات متحده، حامل‌های سوخت مایع بزرگ‌تر و کارآمدتر را که به زیرساخت‌های پرتاب گسترده وابسته است، در اولویت قرار داده بودند.»
در حال حاضر، ایالات متحده تنها دو حامل سوخت جامد به نام‌های پگاسوس ایکس‌ال (Pegasus XL) و ماینوتور (Minotaur) دارد که هر دو توسط شرکت آمریکایی نورثروپ گرومن (Northrop Grumman) و هیچکدام با TEL سازگار نیستند.
از سال ۲۰۲۳، دولت ایالات متحده بودجه نسبتا محدودی را برای توسعه وسایل پرتاب سریع ارائه کرده است که در گزارش مذکور مقدار آن ۱۵ میلیون دلار در سال ۲۰۲۱، ۵۰ میلیون دلار در سال گذشته و همین میزان در سال جاری اعلام شده است.
طبق این گزارش، دولت ایالات متحده برای پر کردن شکاف با چین، می‌تواند راهبردهایی را برای مدیریت موجودی‌های ذخیره‌شده ماهواره‌ها و حامل‌ها، افزایش سرمایه‌گذاری در وسایل پرتاب سوخت جامد و مشارکت با ارائه‌دهندگان پرتاب تجاری برای توسعه و نگهداری وسایل پرتاب سوخت مایع برای TRSL در نظر بگیرد.
همچنین ژای هایتائو (Zhai Haitao)، معاون طراح ارشد کوآیژو-۱ای، می‌گوید: «ما همچنین در حال تلاش برای تغییر مدل کسب‌وکار خود از یک مجری سفارش به یک «سوپرمارکت حامل فضایی» با هدف تولید انبوه و ذخیره حامل‌ها از قبل هستیم. بنابراین مشتریان می‌توانند مانند خرید از سوپرمارکت از موجودی ما انتخاب کنند.»
منبع: scmp
