طبق اعلام موسسه تحقیقات کنترل بیابان استان گانسو که کار طراحی و ساخت این دستگاه را انجام داده است، با استفاده از آن می‌توان هزینه‌های بالای نیروی انسانی برای ایجاد موانع مربع‌شکل را کاهش داد. این موانع، شبکه‌های بزرگی از جنس کاه هستند که با هدف کاهش سرعت باد و تثبیت تپه‌های شنی متحرک، بر سطح بیابان‌ها قرار داده می‌شوند.
کاشت موانع مذکور روشی است که به‌شکل گسترده‌ای در مناطق داخلی و خشک چین (بویژه برای جلوگیری از هجوم بیابان به جاده‌ها) مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این موسسه اعلام کرده است که دستگاه فوق با کندن زمین و کاشتن کاه به کمک سیستم محرکه خود، فرایند کاشت را که تاکنون دستی بوده است مکانیزه می‌کند و می‌توان از آن در زمین‌هایی با انواع مختلف عوارض سطحی استفاده نمود. جائو پنگ، از کارکنان موسسه می‌گوید راندمان این دستگاه معادل ۴ تا ۶ برابر نیروی انسانی برآورد شده است.
پکن پژوهش در زمینه مبارزه با بیابان‌زایی را از دهه ۱۹۵۰ آغاز کرد و توانسته روند بیابان‌زایی در کشور را معکوس نماید.
تجربه و فناوری‌های چین برای مقابله با بیابان‌زایی به سایر کشورهایی که با این چالش روبرو هستند نیز صادر شده است. از سال ۱۹۹۳ این موسسه دوره‌های آموزشی در زمینه پیشگیری و کنترل بیابان‌زایی را برای بیش از هزار نفر از مقامات مسئول و محققان حدود ۸۰ کشور ارائه داده است.
