خبرگزاری دولتی شینهوا اعلام کرد این مأموریت پشتیبانی فنی برای استفاده صلح آمیز از فضا فراهم خواهد کرد.
این فضاپیما با موشک لانگ مارچ ۲F از مرکز پرتاب ماهواره در مغولستان داخلی در شمال چین پرتاب شد و مشخص نیست این فضاپیمای ناشناس چه مدت در مدار خواهد ماند یا کجا به زمین باز خواهد گشت.
چین یک فضاپیمای قابل استفاده مجدد مشابه را در سال ۲۰۲۰ به فضا پرتاب کرد، اما ماموریت آن شامل خدمات در مدار (مجموعه‌ای از عملیات توسط فضانوردان یا ماشین ها برای افزایش عمر فضاپیما یا بهبود ظرفیت آن نمی شد.)
خدمات فضاپیمای جدید همچنین شامل هدف یابی برای سوخت گیری، تعمیر یا هدایت یک ماهواره خطرناک در هنگام ورود مجدد یا به مدار زباله ها می‌شود.
ماهواره ها دارای ارزش اقتصادی بالا و عمر کاری طولانی هستند، اما نگهداری از آنها دشوار است. حتی با طراحی‌های قابل اطمینان تر، هنوز تعداد زیادی از ماهواره ها وجود دارند که به دلایل مختلف پس از پرتاب کار نمی کنند یا عمرشان کوتاه شده است.
در بسیاری از موارد، مانند خرابی‌های استقرار پنل‌های خورشیدی، تعمیرات کوچک در مدار برای نجات ماهواره و به‌دست آوردن مزایای اقتصادی قابل توجه مورد نیاز است.
یک فضاپیمای خدماتی در مدار با کمک هوش مصنوعی، می‌تواند مسیرها را برنامه‌ریزی کند و پارامترهای مدار را به تنهایی تغییر دهد و یک توالی خدمات را با حداکثر ۱۰ ماهواره هدف در مدار بالا تشکیل دهد.
مقامات فضایی چین هیچ جزئیاتی در مورد موتور یا طراحی فضاپیما ارائه نکرده‌اند، اما گمانه‌زنی‌هایی وجود دارد که مهندسان مجبور بودند موتور موشک را برای برآورده کردن نیازهای استفاده مجدد بهبود دهند.
با توجه به ظرفیت ۸ تنی موشک لانگ مارچ ۲F در مدار پایین زمین، برخی ناظران می گویند که این فضاپیما ممکن است شبیه هواپیمای فضایی X-37B باشد که توسط بوئینگ ساخته شده است.
قدرت‌های فضایی جهان در حال رقابت برای توسعه فضاپیماهای قابل استفاده مجدد هستند که بهترین نمونه‌های شناخته شده آن عبارتند از اژدهای SpaceX، Orion MPCV ناسا و Orel روسیه.
اما وسایل نقلیه قابل استفاده مجدد همیشه مقرون به صرفه نیستند. از سال ۱۹۸۱، ایالات متحده شش شاتل فضایی را در ۳۰ سال با هزینه کلی نزدیک به ۲۰۰ میلیارد دلار آمریکا یا هشت برابر بودجه اولیه توسعه داد. برنامه های شاتل همچنین شامل مقدار زیادی نیروی کار و منابع برای نگهداری و آزمایش وسایل نقلیه برای هر ماموریت است. اما فضاپیمای قابل استفاده مجدد چین بسیار سبک تر از شاتل فضایی ۸۰ تنی است که می تواند به کاهش هزینه ها کمک کند.
طبق برآورد آکادمی فناوری فضایی چین در سال گذشته، یک فضاپیمای قابل استفاده مجدد چینی ممکن است ۱٫۵ میلیارد یوان (۲۲۲ میلیون دلار آمریکا) یا ۵۰ درصد بیشتر از یک مدل یکبار مصرف هزینه داشته باشد.
در سال ۲۰۱۷، شرکت علوم و صنعت هوافضای چین، پروژه تنگویان را برای توسعه حمل و نقل فضایی قابل استفاده مجدد با فناوری مافوق صوت راه اندازی کرد. هدف از ساخت آن، هواپیمای فضایی است که بتواند حداقل پنج برابر سرعت صوت حرکت کند و تا سال ۲۰۳۰ ده مسافر را به مدار نزدیک زمین ببرد.
منبع: scmp
