نیروی فضایی ایالات متحده ردیابی ماهواره‌ها را در مدارهای ژئوسنکرون (زمین آهنگ) که با چرخش زمین مطابقت دارند بهبود می‌بخشد و شبکه نظارت فضایی ایالات متحده را تقویت کرده که از حسگرهای زمینی پراکنده در سراسر جهان برای نظارت بر زباله‌های فضایی و ماهواره‌ها استفاده می‌کند.
این مدار، در حدود ۳۶ هزار کیلومتری (۲۲ هزار مایل) بالاتر از زمین، همچنین محل قرارگیری ماهواره‌های چینی در سری‌های Fenghuo، Shentong و Tongxin Jishu Shiyan است که گمان می‌رود توسط ارتش مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا مقامات در مورد ماموریت‌های آنها بسیار کم گفته‌اند.
جابجایی موفقیت آمیز تلسکوپ ۱۱۸٫۷۷ تنی – ساخته شده توسط موسسه فناوری ماساچوست با بودجه وزارت دفاع ایالات متحده – نشان داد که شبکه قوی شرکای ایالات متحده در منطقه آسیا-اقیانوسیه می‌تواند به پیشرفت قابلیت‌های فضایی آنها کمک کند.
بنا بر نظر تحلیلگران، چین فاقد چنین شبکه‌ای است و باید به مشارکت با کشورهای آمریکای لاتین، آفریقا و اقیانوس آرام تکیه کند. در مقایسه با شبکه جهانی پایگاه‌ها و امکاناتی که ایالات متحده از طریق اتحادها و مشارکت‌های خود به آنها دسترسی دارد، چین به وضوح در مرحله کوچک‌تر و عقب‌تری قرار دارد.
شرکت‌های هوافضای دولتی چین با دانشگاه‌ها و شرکت‌های خارجی برای نظارت بر فعالیت‌های فضایی از ایستگاه‌های زمینی و تلسکوپ‌ها در کشورهای نیمکره جنوبی مانند آرژانتین، برزیل، نامیبیا و ونزوئلا همکاری کرده‌اند. نگرانی‌هایی در مورد استفاده چین از این ایستگاه‌ها برای مقاصد نظامی مطرح شده، اتهامی که پکن آن را رد کرده است. ایستگاه‌های زمینی مانند ماهواره‌ها، عمدتاً دو منظوره هستند، به این معنی که این فناوری می‌تواند برای مقاصد غیرنظامی و نظامی استفاده شود. اما شفافیت محدود پروژه ها باعث افزایش نگرانی ها شده است.
نگرانی‌های ژئوپلیتیک باعث شد چین در سال‌های اخیر دسترسی به ایستگاهی در استرالیا متعلق به یک شرکت دولتی سوئدی را از دست بدهد. پیش از آن، چین ایستگاه ردیابی خود را در کیریباتی در سال ۲۰۰۳ پس از تغییر وفاداری دولت این کشور جزیره‌ای اقیانوس آرام برای به رسمیت شناختن تایپه تعطیل کرد. این ایستگاه به مدت شش سال فعال بود و به پرتاب اولین فضانورد چینی به فضا کمک کرد.
این تلسکوپ نظارتی در استرالیا توسط نیروی فضایی ایالات متحده و نیروی هوایی سلطنتی استرالیا اداره می‌شود و آگاهی بیشتری از حوزه فضایی فراهم و به همکاری بیشتر کشورها کمک می‌کند. پایگاه نظارت ماهواره‌ای پاین گپ در آلیس اسپرینگز که توسط استرالیا و آمریکا اداره می‌شود نیز بازتابی از اتحاد سیاسی قابل اعتماد آنها بود که چنین ابتکارات طولانی مدت و پرهزینه‌ای را ممکن کرد.
چین در حال ایجاد مشارکت‌های خود از طریق کریدور اطلاعات فضایی کمربند و جاده است – طرحی که در سال ۲۰۱۸ برای به اشتراک گذاشتن داده‌های ماهواره‌هایی که توسط کشورهای درگیر در این ابتکار عمل می‌کنند اعلام شد.
اداره ملی فضایی چین در آن زمان اعلام کرد که از این کریدور برای تحقیقات علمی، ارتباطات و ناوبری استفاده خواهد شد و هیچ اشاره‌ای به استفاده نظامی از آن نکرد.
این نوع مشارکت‌ها همچنین دارای انگیزه مالی هستند که چین ارائه می‌دهد، و می‌تواند برای ایجاد یک سیستم نظارتی برای چین کار کند. ایده اصلی ایجاد ابتکار یک کمربند و یک راه، ایجاد ساختارهای مشارکتی چین بود تا چین بتواند نفوذ خود را به صورت ملموس افزایش دهد.
این تلسکوپ نظارتی کاستی‌های قبلی توانایی نظارت آمریکا در نیمکره جنوبی را جبران می‌کند و قابلیت‌های سنجش در فضا را بهبود می‌بخشد. تلسکوپ‌های زمینی فقط می‌توانند فضا را رصد کنند و هیچ قابلیت تداخلی ندارند. بنابراین، این تلسکوپ هیچ تاثیری بر فعالیت‌های فضایی چین ندارد.
اما کارشناسان نظامی معتقدند ایالات متحده و متحدانش باید دشمنان را از موضع قدرت بازدارند، زیرا روسیه و چین، تا سال ۲۰۲۵، می‌تواند تمامی ماهواره‌های ما را در هر مداری در معرض خطر نگه دارد.
این تلسکوپ می‌تواند تشخیص دهد که آیا ماهواره‌های ژئوسنکرون چین به جای دیگری هدایت می‌شوند یا خیر، که می‌تواند یک هدایت اطلاعاتی بسیار مهم برای منافع استراتژیک چین باشد. همچنین می‌تواند در موارد نامحتمل درگیری برای یافتن ماهواره‌های دشمن و از بین بردن آنها استفاده شود.
منبع: scmp
