بر اساس گزارش رسانه‌های دولتی، شی در بازدید هفته پیش خود از استان گوئیجو از مقامات خواست که حتما به دنبال رشد مبتنی بر نوآوری باشند.
به گزارش خبرگزاری رسمی شین‌هوآ، وی گفت که این “انتخابی اجتناب‌ناپذیر” است چون کشور سعی دارد زمینه را برای یک مسیر توسعه جدید آماده کند.
شی افزود “[ما باید] بر این مسیر توسعه جدید متمرکز شویم، و برای ادغام عمیق بین کلان‌داده‌ها و اقتصاد واقعی تلاش کنیم. [باید] بنگاه‌های استراتژیک و نوظهور [خود] را تقویت نموده و نوسازی صنایع‌مان را تسریع بخشیم.”
استان کوهستانی گوئیجو که به دریا هم راه ندارد، با وجود اقتصاد نسبتا ضعیف خود انتخاب شده است تا پیشگام فعالیت‌های کشور در حوزه کلان‌داده‌ها باشد.
بر اساس مطالعه جدیدی که توسط دانشگاه فودان در شانگهای انجام شده، این استان در مورد به‌اشتراک گذاری آنلاین داده‌های دولتی هم پیشتاز است. گوئیانگ، پایتخت گوئیجو، از لحاظ انجام مداوم این کار در چهار سال گذشته رتبه اول را در بین شهرهای کشور در اختیار دارد.
اما بسیاری از شهرهای دیگر خیلی در این زمینه عقب مانده‌اند. مطالعه مذکور نشان داد که بیش از ۶۰ درصد دولت‌ها در سطح استان و پرفکچر (prefecture) هنوز هیچ داده‌ای را به صورت آنلاین به اشتراک نگذاشته‌اند؛ و بیش از نصف دولت‌های محلی که وب‌سایت‌های اشتراک داده راه‌اندازی کرده‌اند هم در هشت ماه گذشته هیچ به‌روزرسانی در وب‌سایت خود نداشته‌اند. بر اساس یافته‌های این مطالعه، کمتر از ۲۵ درصد پلتفرم‌های تحت اداره دولت در هر دوره ۳ ماهه محتوای خود را به‌روز می‌کنند.
دکتر ژنگ لئی، پژوهشگر آزمایشگاه حاکمیت دیجیتال و موبایلی فودان که هدایت این مطالعه را بر عهده داشت می‌گوید به‌اشتراک‌گذاری داده‌های دولتی کاری “ماراتون گونه” است.
به گزارش شماره روز پنج‌شنبه نشریه اورینتال اوت‌لوک ویکلی (Oriental Outlook Weekly)، ژنگ گفته “مساله این است که آیا دولت‌های محلی می‌توانند به‌طور مداوم داده‌های با کیفیت را با مردم به اشتراک بگذارند و برای توسعه و استفاده از آن تلاش کنند یا نه”.
شنجن یکی از سه شهری بود که اطلاعات ضروری در مورد حمل و نقل، ثبت شرکت‌ها، آب و هوا و اپیدمی‌ها را به اشتراک گذاشت.
اما هوانگ هوانگ، معاون “دانشکده دولت” در دانشگاه پکن می‌گوید اگرچه انتشار اطلاعات رسمی ارزش اجتماعی و اقتصادی دارد، ولی هزینه این کار برای دولت‌های محلی زیاد است.
به گفته هوانگ “قبل از انتشار چنین داده‌هایی، هزینه‌های پردازش آنها را داریم و با توجه به محدود بودن منابع، [دولت‌های محلی] باید اولویت‌بندی کنند. [در چین] آژانس و دستگاهی ویژه‌ای برای کمک به ممیزی داده‌های عمومی [وجود ندارد] و صاحبان اصلی داده‌ها باید مسئولیت امنیت و صحت آنها را بر عهده بگیرند، و همین مساله می‌تواند عاملی بازدارنده باشد.”
بر اساس مطالعه فودان، مشکل دیگر حوزه‌هایی است که داده‌ها برای آنها تهیه می‌شود. تنها ۱۴ درصد از پلتفرم‌ها تمام گروه‌های معمول داده‌های دولتی را پوشش داده‌اند. پکن تنها شهری است که طیف کامل داده‌های کلیدی (از تامین اجتماعی و تجارت گرفته تا آموزش و مسکن) را پوشش داده؛ و چجیانگ، شن‌ژن و گوئیانگ تنها شهرهایی هستند که اطلاعات ضروری درباره حمل و نقل، ثبت شرکت‌ها، آب و هوا و همه‌گیری‌ها را به اشتراک گذاشته‌اند.
این مطالعه در پایان توصیه می‌کند آیین‌نامه‌هایی تدوین شود که چگونگی به‌اشتراک‌گذاری، نگهداری و استفاده از داده‌های عمومی توسط مقامات محلی را مشخص کند.
در عین حال در این پژوهش مشخص شد که تعداد کل پایگاه‌های داده منتشر شده توسط دولت‌های محلی افزایش یافته است (از حدود ۸,۴۰۰ هنگام انجام اولین بررسی در سال ۲۰۱۷ به بیش از ۹۸,۵۰۰ مورد در سال گذشته). در همین مدت تعداد پلتفرم‌های به‌اشتراک‌گذاری داده‌ها نیز از ۲۰ به ۱۴۲ افزایش پیدا کرده است.
