موضوع‌های اصلی این برنامه بر حمل و نقل فضایی، اکتشافات فضایی و نیز گسترش زیرساخت‌های فضایی غیرنظامی تمرکز دارند.
این کشور احتمالا برای توسعه زیرساخت‌های فضایی خود، برنامه‌های رصد زمین، مخابرات و ناوبری ماهواره‌ای را با یکدیگر ترکیب کرده و پوشش جهانی را برای ارائه خدمات فضاپایه ایجاد می‌کند. حمل و نقل فضایی نیز بر توسعه حامل‌های فضایی قابل استفاده مجدد به منظور دسترسی مقرون به صرفه، سریع و مطمئن به فضا متمرکز است.
بر این اساس، اولین پرواز نسل بعدی حامل فضایی سرنشین‌دار در سال ۲۰۲۷، اکتشاف سیاره‌های فراخورشیدی قابل سکونت در سال ۲۰۳۰ و توسعه ساختار پایه ایستگاه بین‌المللی تحقیقاتی در کره ماه تا سال ۲۰۲۸ از جمله مهم‌ترین پروژه‌های مربوط به بخش اکتشافات فضایی این برنامه هستند.
در همین راستا وو یانشنگ (Wu Yansheng)، رئیس شرکت علوم و فناوری هوافضای چین (CASC)، با تاکید بر اهمیت زیرساخت‌های فضایی و توسعه قابلیت‌هایی مانند خدمات‌رسانی در مدار و ایجاد یک سامانه حکمرانی فضایی گفت: «چین همچنین قصد دارد سال ۲۰۲۵ یک کاوشگر را برای اکتشاف سیارک‌های نزدیک به زمین، دنباله‌دارهای کمربند اصلی و در نهایت اجرای یک ماموریت انتقال نمونه از مریخ به فضا پرتاب کند.»
یانشنگ ادامه داد: «چین همچنین در نظر دارد به کاوش‌هایی میان سیاره‌های مشتری و اورانوس پرداخته و اکتشافاتی را در منظومه شمسی و مرزهای آن انجام دهد.» بر اساس اظهارات وی، این کشور تا سال ۲۰۳۰ ماموریتی به نام «جستجوی صداها» را عملیاتی می‌کند که هدف از آن یافتن سیاره‌های فراخورشیدی قابل سکونت برای انسان است.
به علاوه، چین در حال توسعه نسل بعدی حامل فضایی سرنشین‌دار است که نیاز بلند مدت این کشور را جهت اکتشاف ماه برآورده می‌کند. این حامل با سه و نیم مرحله، ۹۰ متر طول و ۵ متر قطر داشته و وزن برخاست آن بالغ بر ۲۱۰۰ تن خواهد بود. حامل مذکور قادر به حمل ۲۵ تن محموله به مدار انتقالی ماه (LTO) و ۷۰ تن محموله به مدار لئو خواهد بود و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۷ اولین پرواز خود را انجام دهد.
مدل جدیدی از حامل فوق سنگین لانگ مارچ-۹ (Long March-9) نیز در دست توسعه است که دارای سه مرحله بوده و با طول ۱۱۰ متر و قطر ۱۰ متر می‌تواند ۱۵۰ تن محموله به مدار لئو و ۵۰ تن محموله را به مدار انتقالی ماه بفرستد. اولین پرواز این حامل احتمالا سال ۲۰۳۰ صورت می‌گیرد.
متخصصان این کشور همچنین در حال توسعه پروژه‌ای موسوم به «اینترنت قمری» هستند که عملکردهای رله داده، ناوبری و سنجش از دور را یکپارچه‌سازی می‌کند. بدین ترتیب فضانوردان آینده، مهندسان فضایی و دانشمندانی که به ایستگاه تحقیقاتی ماه اعزام می‌شوند، می‌توانند از اینترنت برای ارتباطات خود با زمین استفاده کنند.
منبع: spacenews
