به گزارش بلومبرگ، طراحی OceanX مرزهای مهندسی را جابه‌جا کرده و قادر است بیش از هر توربین شناور دیگری که امروز در جهان فعالیت می‌کند، انرژی باد را مهار کند. این توربین در عین حال نمادی گویا از جاه‌طلبی شرکت‌های فناوری سبز چین است که در پی تسلط بر یک صنعت دیگر انرژی پاک هستند؛ در حالی‌که رقبای باسابقه در اروپا، آمریکا و ژاپن با موانع سیاسی و اقتصادی دست‌به‌گریبانند.
چین که همواره دغدغه امنیت انرژی دارد، پیشتاز استفاده از منابع تجدیدپذیر بوده است؛ از مزارع خورشیدی وسیع در بیابان‌های غربی گرفته تا ردیف‌های عظیم توربین‌های دریایی که به جریان‌های بادی قوی‌تر و پایدارتر دسترسی دارند. تنها در سال جاری، چین نزدیک به سه‌چهارم کل توربین‌های بادی دریایی تازه نصب‌شده در جهان را به خود اختصاص خواهد داد.
در دیگر نقاط جهان، وضعیت کاملاً متفاوت است؛ به‌ویژه در آمریکا که دونالد ترامپ، بارها مزارع بادی را به‌عنوان «قاتلان زشت پرندگان و نهنگ‌ها» تحقیر کرده بود. او در نخستین روز ریاست جمهوری‌اش تأیید پروژه‌های جدید دریایی را متوقف کرد و حتی جلوی تکمیل یک پروژه تقریباً نهایی را گرفت؛ اقدامی که سرمایه‌گذاران را به شدت نگران کرد و سهام شرکت دانمارکی Ørsted A/S، پیشگام این صنعت، سقوط کرد.
امروز، اورستد و دیگر اپراتورهای اروپایی، آمریکایی و ژاپنی برای بقا تلاش می‌کنند؛ آن‌هم در شرایطی که حمایت‌های دولتی کاهش یافته، هزینه‌ها به دلیل قطعات گران‌تر، نرخ بهره بالا و کمبود زیرساخت افزایش یافته است.
پروژه‌های بادی دریایی چین به لطف مزایایی چون تأمین مالی، یکپارچگی زنجیره تأمین، حمایت‌های سیاستی و پیشرفت‌های فناوری قوی باقی مانده‌اند. بازار بزرگ و متنوع داخلی مانند یک زمین بازی است که به شرکت‌ها بستری برای رشد مهارت و نوآوری می‌دهد تا بتوانند در سطح جهانی رقابت کنند.
بزرگ‌ترین بازیگران چینی حالا فرصت را غنیمت شمرده‌اند. شرکت‌هایی مانند Goldwind و Ming Yang (سازنده OceanX) بیش‌ازپیش نگاه جهانی دارند و قصد رقابت با غول‌هایی چون Vestas، Siemens Gamesa و جنرال الکتریک را دارند.
تولیدکنندگان چینی به‌دلیل مزیت بنیادی هزینه‌ها و نیز مشکلات جدی که بسیاری از شرکت‌های غربی امروز با آن روبه‌رو هستند، سهم عمده بازار را خواهند گرفت. این موضوع توسعه ظرفیت و سرمایه‌گذاری آن‌ها را به‌شدت دشوار خواهد کرد.
حتی در اروپا، خاستگاه این صنعت از زمان بحران نفت دهه ۷۰ میلادی، پروژه‌های بادی دریایی در حال از دست دادن محبوبیت‌اند. اسکاتلند شاید بزرگ‌ترین سایت جهان را تصویب کرده باشد، اما اخیرا در آلمان، یک مزایده بدون حتی یک پیشنهاد به پایان رسید؛ چرا که هزینه‌ها همچنان بالا می‌رود.
چالش‌ها برای چینی‌ها ناآشنا نیست. پس از پایان یارانه‌های دولتی در سال ۲۰۲۱، نصب توربین‌ها ابتدا به رکورد رسید و سپس به‌شدت افت کرد. توسعه‌دهندگان مجبور شدند برای یافتن مکان‌های جدید، هرچه بیشتر به اعماق دریا بروند؛ جایی که حتی گاهی با محدودیت‌های نظامی روبه‌رو شدند. پاسخ آن‌ها مقیاس بزرگ‌تر بود: پروژه‌های عظیم‌تر و توربین‌های غول‌آساتر. نتیجه: انرژی پاک برای شهرهای ساحلی چین و کاهش شدید قیمت‌ها. اکنون هزینه میانگین برق بادی دریایی در چین کمتر از نصف بریتانیا است.
اما صادرات این مزیت کار آسانی نبوده است. توربین‌هایی که از برج ایفل بلندترند، بیشتر شبیه پروژه‌های عمرانی‌اند تا تولیدات کارخانه‌ای؛ بنابراین بخش عمده مونتاژ باید نزدیک محل نصب انجام شود.
در یکی از کارخانه‌های Ming Yang در شهر یانگ‌جیانگ (۲۵۰ کیلومتری غرب هنگ‌کنگ)، مقیاس کار مشهود است. صبحی در اوایل اوت، ده‌ها کارگر روی سکویی خمیده به طول بیش از ۱۰۰ متر قدم می‌زدند؛ قطعه‌ای که قرار بود به پره یک توربین تبدیل شود.
امروز حدود ۱۵ درصد تولیدات کارخانه به بازارهایی چون ایتالیا صادر می‌شود و قرار است این سهم تا پایان سال تقریباً دو برابر شود. در حال حاضر بیشتر تولیدات برای مزارع بادی عظیم استان گوانگ‌دونگ مصرف می‌شود؛ استانی پرجمعیت و صنعتی که تا سال ۲۰۲۵ می‌خواهد ۱۷ گیگاوات ظرفیت بادی دریایی ایجاد کند — بیش از کل ظرفیت ساخته‌شده هر کشور دیگری به جز خود چین.
ژئولوژی منطقه (بستر رسی نرم روی سنگ سخت) باعث شده ساختارهای غول‌آسا برای کنترل هزینه‌ها به‌کار گرفته شوند؛ به همین دلیل توربین‌ها در این منطقه حدود ۲۰ درصد بزرگ‌تر از میانگین ملی هستند. با این حال، استفاده گسترده از این ماشین‌های چینی در خارج از کشور محدود مانده؛ به‌دلیل کمبود سابقه عملیاتی که سرمایه‌گذاران و بیمه‌گران اروپایی را مردد می‌کند.
به گفته رئیس بخش بین‌المللی مینگ‌یانگ: «امروز با توسعه‌دهندگان غربی بیشتری گفت‌وگو می‌کنیم، چون محصولات و فناوری نوآورانه‌تری داریم.» تاکنون تنها یک پروژه دریایی در اروپا (تارانتو در جنوب ایتالیا) از توربین‌های چینی استفاده کرده است. در آلمان حتی یک پروژه سفارش خود را لغو کرد، پس از آنکه دولت و صنعت بادی اروپا نگرانی‌هایی درباره امنیت ملی و رقابت ناعادلانه مطرح کردند.
مینگ‌یانگ تأیید کرد که دیگر در پروژه آلمان دخیل نیست، اما همچنان متعهد به حضور در بازار اروپاست و حتی به فکر تولید محلی است.
کلید کار ایجاد اعتماد است؛ قانع کردن دولت‌ها و شرکت‌های مهندسی اروپایی که شرکت‌های چینی می‌توانند در ۲۵ تا ۳۰ سال آینده خدمات نگهداری و پشتیبانی مطمئن ارائه دهند. او اضافه می‌کند: «مطمئنم این اتفاق خواهد افتاد، چون انرژی بادی دریایی پاک‌تر و ارزان‌تر است. اما نمی‌توان این کار را با سد و مانع انجام داد.»
منبع: bloomberg
