بر اساس اظهارات پژوهشگران، دانه‌های خاک قمر زمین قادرند آبی را که به وسیله باد خورشیدی در عرض‌های جغرافیایی میانی کره ماه ایجاد می‌شود، بیش از تصورات پیشین حفظ کنند.
در نتیجه این تحقیقات، دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که مقدار زیادی از منابع آبی در این نواحی از ماه وجود داشته باشد که می‌توان از آن‌ها در ماموریت‌های سرنشین‌دار قمری در آینده استفاده کرد. محققان پیش‌تر وجود آب سطحی در ماه را کشف کرده و معتقد بودند احتمالا باد خورشیدی، گازهای آتشفشانی و برخورد اجرام آسمانی عامل ایجاد آن در قمر زمین هستند.
با این حال، در مورد سوالاتی مانند اینکه چگونه آب روی ماه می‌ماند، چه مقدار آب در خاک ماه وجود دارد و نیز چگونگی توزیع آن از نظر جغرافیایی در سطح قمر زمین همچنان پاسخ شفافی وجود نداشت. اکنون مطالعه تیم تحقیقاتی مشترک دانشمندان مرکز ملی علوم فضایی (National Space Science Center) و موسسه زمین شناسی و ژئوفیزیک ( Institute of Geology and Geophysics) چین روی نمونه‌های خاک ماه برخی ابهام‌ها را در این باره از بین برده است.
دانشمندان طی این مطالعه دریافتند که میانگین محتوای آب در بالاترین میزان ناحیه ۰.۱ میکرونی دانه‌های خاک، معادل ۰.۷ درصد وزنی (Weight Percent) است که برای کانی‌های غیرآبی نسبتا زیاد است. «درصد وزنی» مقدار غلظت یک محلول را بیان می‌کند. آن‌ها سپس از طریق نسبت دوتریوم به هیدروژن ثابت کردند که آب روی سطح ماه تنها از باد خورشیدی نشات گرفته شده است.
به گفته لین یانگتینگ (Lin Yangting)، مسئول تیم پژوهشی، آبی که در این تحقیق به آن اشاره می‌شود، آب به معنای رایجی که ما می‌شناسیم نیست. آب در ماه به اشکال مختلف (H2O و OH) شناسایی شده است که در رصدها قابل تشخیص نیستند. باد خورشیدی، پروتون‌ها (اتم‌های هیدروژن با بار مثبت) را در لایه‌های بالایی خاک ماه قرار می‌دهد، سپس در نتیجه تحرک اتم‌ها و برخی فعل و انفعالاتی که روی می‌دهد، OH شکل می‌گیرد.
پیش از این دانشمندان نمی‌توانستند از نمونه‌های برگشتی برای مطالعه تاثیر احتمالی عرض جغرافیایی بر محتوای آب در سطح ماه استفاده کنند، زیرا نمونه‌های جمع‌آوری‌شده توسط ماموریت‌های آپولو آمریکا و لونا (Luna) اتحاد جماهیر شوروی همگی از مناطق با عرض جغرافیایی کم تهیه شده بودند.
منبع: chinadaily
