این کاوشگر در قالب ماموریت چانگ‌ای-۷ (Chang’e-7) به سوی ماه پرتاب خواهد شد؛ ماموریتی که از مدارگرد، فرودگر، کاوشگر و همچنین یک آشکارساز کوچک پرنده تشکیل شده است. این آشکارساز می‌تواند بر فراز دهانه‌های ماه پرواز کرده و در آنجا به دنبال نشانه‌هایی از یخ‌آب بگردد.
ماموریت چانگ‌ای-۷ که توسط یک ماهواره رله داده پشتیبانی خواهد شد، مطابق برنامه‌ریزی‌ها سال ۲۰۲۶ به سوی قمر زمین می‌رود. کاوشگر این ماموریت با توجه به طراحی کاوشگرهای قمری پیشین چین یعنی یوتو-۱ (Yutu-1) و یوتو-۲ ساخته می‌شود که طی ماموریت‌های چانگ‌ای-۳ و چانگ‌ای-۴ در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۹ روی سطح ماه فرود آمدند؛ اما تفاوت‌هایی نیز با آن‌ها خواهد داشت. کاوشگرهای مذکور دارای وزن ۱۴۰ کیلوگرم بوده و انرژی خود را از نور خورشید تامین می‌کردند.
کاوشگر ماموریت چانگ‌ای-۷ در مقیاس کمی بزرگتر از یوتو-۲ توسعه می‌یابد و ابزارهای مختلفی را با خود حمل می‌کند. به گفته محققان چینی، این کاوشگر نسبت به نمونه‌های قبلی هوشمندتر بوده و در فعالیت‌های کاوشی خود استقلال بیشتری خواهد داشت.
این کاوشگر مانند یوتو-۲ به یک دوربین پانوراما و یک رادار نفوذ به سطح مجهز می‌شود، اما به جای طیف‌سنج مرئی و فروسرخ و ابزار تصویربرداری ENA (سرواژه Energetic Neutral Atom) که توسط متخصصان سوئدی برای یوتو-۲ طراحی شد، دارای مغناطیس‌سنج و طیف‌سنج رامان (Raman) خواهد بود.
از فناوری ENA برای تهیه تصاویر از پدیده‌های غیر قابل مشاهده در مگنوتوسفر (مغناطیس‌سپهر) اجرام آسمانی استفاده می‌شود. طیف‌سنجی رامان نیز یک روش طیف‌سنجی است که معمولا از آن برای تعیین حالت‌های ارتعاشی مولکول‌ها بهره می‌گیرند.
چین در نظر دارد قبل از چانگ‌ای-۷، در اواخر سال ۲۰۲۴ با ماموریت چانگ‌ای-۶ نمونه‌هایی را از سمت پنهان ماه جمع‌آوری کند. پس از آن چانگ‌ای-۸ در سال ۲۰۲۸ روانه قمر زمین خواهد شد تا فناوری‌هایی را در رابطه با چاپ سه بعدی و نیز استفاده از منابع ماه آزمایش کند. این ماموریت زمینه توسعه پروژه ایستگاه تحقیقاتی بین‌المللی قمری (ILRS) چین را فراهم خواهد کرد.؛ پایگاهی که قرار است طی دهه آینده میلادی ساخته شود.
منبع: space
