امروز، مزرعه‌ی تعاونی توشی‌بائو (Tushibao Agricultural Cooperative) او، چشم‌انداز کشاورزی هوشمند را به واقعیت بدل کرده است. این مزرعه با بهره‌گیری از یک سامانه‌ی کنترل مرکزی، کل فرایندهای مزرعه — از شخم‌زنی و کاشت تا مدیریت و برداشت — را به‌صورت کاملاً خودکار انجام می‌دهد، در حالی‌که تنها چند کارمند بر عملیات نظارت دارند.
به گزارش ساوت چاینا مورنیگ پست، سونگ‌جیانگ که از مناطق اصلی تولید غله برای شانگهای است، نقش مهمی در تحقق هدف این شهر برای ایجاد ۶۶۶۶ هکتار مزرعه‌ی خودکار تا پایان سال جاری دارد. تیم «هه» تاکنون از برنامه جلو افتاده و نزدیک به ۱۳۳ هکتار زمین — عمدتاً برای کشت برنج — را به کشاورزی خودکار اختصاص داده است.
جوانان امروز تحصیلات بالاتری دارند و سطح زندگی‌شان بالاتر است؛ دیگر نمی‌خواهند مانند والدین یا پدربزرگ‌هایشان با صورت در خاک و پشت خمیده زیر آفتاب کار کنند. پس چگونه می‌توان آنان را به کشاورزی بازگرداند؟ کشاورزی دیجیتال و خودکار پاسخ می‌دهد هم چه کسانی زمین را کِشت می‌کنند و هم چگونه.
شانگهای که بیشتر به‌عنوان یکی از قطب‌های صنعتی چین — از تولید هواپیمای C919 تا خودروهای برقی تسلا — شناخته می‌شود، کمتر با برنج، هندوانه، هلو یا سبزیجاتش شهرت دارد. با وجود محدودیت زمین‌های کشاورزی و جمعیت اندک روستایی، این کلان‌شهر همواره در میان مناطق پیشتاز چین از نظر بازده غله به ازای هر هکتار قرار دارد.
بر اساس آمار رسمی، بازده غله‌ی شانگهای در سال گذشته حدود ۷٫۵۴ تن در هر هکتار بوده و این شهر را پس از منطقه‌ی خودمختار سین‌کیانگ اویغور در رتبه‌ی دوم کشور قرار داده است؛ طی سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲، شانگهای در جایگاه نخست بود.
موفقیت شانگهای بر رویکردی فناورانه، مقیاس‌های متوسط و تمرکز بر کیفیت استوار است — مدلی که برای چینِ دارای ۱٫۴ میلیارد نفر جمعیت و دغدغه‌ی مزمن امنیت غذایی، اهمیت ملی دارد و می‌تواند الگویی برای افزایش بهره‌وری کشاورزی در سراسر کشور باشد.
مزارع خودکار با بهره‌گیری از فناوری‌هایی مانند اینترنت اشیاء، کلان‌داده، هوش مصنوعی، ارتباطات نسل پنجم (۵G) و رباتیک، امکان عملیات از راه دور و کاملاً خودکار را با حداقل نیروی انسانی فراهم می‌کنند.
دولت مرکزی چین سال گذشته طرحی منتشر کرد که هدف آن تبدیل این کشور به یک «ملت کشاورزی قدرتمند» تا سال ۲۰۳۵ است؛ با زنجیره‌های تأمین امن، فناوری‌های پیشرفته و نظام‌های تولید کارآمد و تاب‌آور.
شانگهای در این مسیر پیشتاز است. طبق پیش‌نویس برنامه‌ی شهری که در ماه مه منتشر شد، این شهر قصد دارد تا سال ۲۰۲۸ یک مرکز داده‌ی کشاورزی هوشمند ایجاد کند تا بیش از ۶۰ درصد تولیدات کشاورزی به‌صورت دیجیتالی مدیریت شود.
علاوه بر فناوری، الگوی کشاورزی با مقیاس متوسط نیز عامل کلیدی موفقیت شانگهای است. برخلاف مزارع وسیع شمال‌شرق یا مرکز چین که به مزارع صنعتی آمریکا شباهت دارند، مزارع شانگهای کوچک‌تر و متناسب با شرایط محلی هستند.
شانگهای با تکیه بر کشاورزان بومی موفق است، کسانی که احساس مسئولیت نسبت به زمین دارند و با نهادهای کشاورزی همکاری نزدیک می‌کنند. یارانه‌های سخاوتمندانه نیز باعث می‌شود کشاورزان با زمین‌های ۶ تا ۱۳ هکتاری درآمد مناسبی داشته باشند و به کشاورزی دقیق و فشرده ترغیب شوند.
سرمایه‌گذاری شانگهای در فناوری کشاورزی طی سال‌های اخیر پیوسته افزایش یافته است؛ طبق آمار رسمی، تاکنون ۷۰ میلیون یوان (حدود ۹٫۸ میلیون دلار) برای پروژه‌های مرتبط تخصیص یافته است.
بازار مصرف ثروتمند شانگهای نیز مزیت دیگری است. شانگهای نمی‌تواند در مقیاس رقابت کند، بلکه باید بر کیفیت و قیمت‌های ممتاز تکیه کند.
با این حال، پایین بودن قیمت غلات و سود محدود کشاورزی همچنان مانعی برای جذب استعدادها و توسعه‌ی فناوری محسوب می‌شود. استفاده از پهپادها برای کود و سم‌پاشی در منطقه رایج شده، اما خودکارسازی کامل برداشت، خشک‌کردن و ذخیره‌سازی هنوز از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه نیست. ماشین‌آلات، تجهیزات و نرم‌افزارها هزینه‌های سنگینی دارند، اما قیمت فروش برنج کمتر از ۴ یوان به ازای هر کیلوگرم است، بازده فعلاً پاسخگوی سرمایه‌گذاری نیست.
منبع: scmp
