پژوهشگران چینی در این مطالعه که در ژورنال مهندسی سامانه و الکترونیک (Systems Engineering and Electronics) منتشر شده، تاکید می‌کنند مشکل اصلی برای ایجاد اختلال، ساختار بسیار پویا و متغیر منظومه ماهواره‌ای استارلینک (Starlink) است. برخلاف سامانه‌های قدیمی که چند ماهواره بزرگ در مدار زمین‌ثابت داشتند، این منظومه از هزاران ماهواره کوچک در مدار پایین تشکیل شده که مدام در حال حرکت‌اند و هندسه شبکه لحظه‌به‌لحظه تغییر می‌کند.
به‌گفته تیم تحقیقاتی از دانشگاه ژجیانگ (Zhejiang University) و موسسه فناوری پکن (Beijing Institute of Technology)، همین رفتار متغیر باعث می‌شود ردیابی و هدف‌گیری سیگنال‌های پایین‌دستی استارلینک دشوار شود، زیرا هر ترمینال کاربر با سرعت بالا بین چند ماهواره سوییچ می‌کند و در صورت قطع یک لینک، اتصال بلافاصله از مسیر دیگری برقرار می‌شود. این ساختار شبکه‌ای پیوسته، مدل‌های فعلی اختلال‌سازی را بی‌اثر می‌کند.
تنها راهکار ممکن از نگاه پژوهشگران
بر پایه یافته‌های ارائه‌شده در این شبیه‌سازی، یک راه‌حل محدود و متمرکز با چند ایستگاه زمینی قدرتمند نتیجه‌بخش نخواهد بود و تنها راه قابل‌اجرا در میدان نبرد، استفاده از یک آرایه گسترده از اختلال‌سازهای کوچک و هماهنگ است که باید روی پهپادها، بالن‌ها یا هواگردهای سبک نصب شوند و یک مانع الکترومغناطیسی پیوسته در بالای منطقه درگیری ایجاد کنند.
در مدل‌سازی انجام‌شده، عملکرد اختلال‌سازهای هوابرد با توان‌های مختلف بررسی شد و آنتن‌های پهن‌پرتو و باریک‌پرتو در سناریوهای مجزا مقایسه شدند. برای هر نقطه روی زمین محاسبه شد که آیا یک ترمینال استارلینک همچنان قادر به حفظ سیگنال قابل‌استفاده است یا خیر. نتیجه نهایی نشان می‌دهد برای پوشش کامل منطقه‌ای به وسعت تایوان (حدودا ۳۶۰۰۰ کیلومتر مربع)، به حداقل ۹۳۵ پلتفرم اختلال‌ساز هماهنگ نیاز است. در این تخمین، واحدهای پشتیبان، اثرات توپوگرافی، خرابی‌ها، یا ارتقاهای احتمالی آینده استارلینک در نظر گرفته نشده است.
اگر از اختلال‌سازهای ارزان‌تر با فاصله‌گذاری تقریبی ۵ کیلومتر استفاده شود، تعداد موردنیاز به حدود ۲۰۰۰ واحد هوابرد افزایش خواهد یافت. پژوهشگران تاکید می‌کنند این نتایج مقدماتی است، زیرا بسیاری از جزییات سامانه‌های ضد‌اختلال استارلینک محرمانه باقی مانده است.
منبع: interestingengineering
