زیرساخت‌های این پروژه در حدود دو سال فراهم خواهد شد و در دو مرحله ساخته می‌شود. در مرحله نخست ماهواره تقویت ارتباطی برای پروژه Chang’e 7 پرتاب شده و به یک رصدخانه ماه در مدار تبدیل می‌شود. سپس تعدادی از رصدخانه‌های روی زمین به پایگاه ماه می‌پیوندند و شبکه‌ای از آنتن‌ها را تشکیل می‌دهند – از نظر فنی معادل یک تلسکوپ رادیویی با عرض تقریباً ۴۰۰۰۰۰ کیلومتر (۲۵۰۰۰۰ مایل). برای مقایسه این رقم می‌توان گفت که بزرگ‌ترین تلسکوپ تک ظرفی جهان، نمونه ۵۰۰ متری و برای چین است.
پیش‌بینی می‌شود این پروژه تا پیش از سال ۲۰۲۵ به فضا پرتاب شود و بزرگ‌ترین تجهیزاتی است که تاکنون برای رصد نجومی ساخته شده است.
به گفته محققین، پروژه می‌تواند تصاویری از برخی پدیده‌های مهم آسمانی مانند سیاه‌چاله‌ها و عدسی‌های گرانشی با وضوح بی‌سابقه در باند اشعه ایکس تولید کند. نخستین تصویر از سیاه چاله در سال ۲۰۱۹ توسط تلسکوپ ایونت هورایزن گرفته شد که شبکه‌ای از رصدخانه‌های سراسر جهان بود.
اما سؤال‌هایی درباره امکان‌سنجی پروژه چینی وجود دارد و برای اینکه مانند یک تلسکوپ عمل کند، داده‌های جمع‌آوری‌شده در مکان‌های مختلف باید به طور دقیق زمان‌بندی شوند. این کار به یک ساعت اتمی معروف به میزر هیدروژنی نیاز دارد که بتواند برای مدت طولانی با پایداری بسیار بالا کار کند؛ اما محدودیت‌های اندازه و وزن از دقت ساعت هیدروژنی در ماهواره‌ها می‌کاهد و این اطمینان وجود ندارد که رصدخانه کوچک و دور در مدار ماه بتواند با یکدیگر هماهنگ باشند.
موضوع دیگر، آنتن ایستگاه مداری قمری است که حدود چهار متر عرض دارد – به‌اندازه‌ای کوچک است که توانایی تشخیص سیگنال را کاهش دهد و سیگنال‌های رادیویی را در محدوده فرکانسی بالاتر از بسیاری از تلسکوپ‌های زمینی، دریافت می‌کند. این مسئله بر حساسیت کلی تلسکوپ تأثیر می‌گذارد، زیرا تنها تعداد نسبتاً کمی از رصدخانه‌های زمین می‌توانند به این پروژه بپیوندند.
با این تفاسیر اگر این پروژه طبق برنامه عمل کند، انتظار می‌رود چین ماهواره‌های بیشتری را پرتاب کند و یک رصدخانه ثابت در سطح ماه یا حتی مریخ ایجاد کند و یک تلسکوپ بین سیاره‌ای داشته باشد.
منبع: scmp
