به گزارش چاینا دیلی، این پروتئین که با استفاده از مخمر Yarrowia lipolytica توسط یک شرکت بیوتکنولوژی مستقر در پکن توسعه یافته، از طریق فناوری پیشرفته تخمیر زیستی تولید می‌شود. در این فرآیند، دی اکسیدکربن حاصل از صنایع پرکربن مانند شیمی زغال‌سنگ، شیمی گاز طبیعی و فولادسازی، به پروتئینی با ارزش تغذیه‌ای بالا تبدیل می‌گردد.
طبق گزارش منتشر شده در روزنامه علم و فن آوری، این نوآوری زیستی می‌تواند نسبت به روش‌های سنتی کشاورزی و تولید شیلات، بازده تولید پروتئین را هزاران برابر افزایش دهد. به عنوان نمونه، یک کارخانه تولید پروتئین مخمر با وسعت ۱۰ هکتار قادر است سالانه ۱۰۰٬۰۰۰ تن پروتئین با کیفیت بالا تولید کند؛ مقداری که معادل میزان پروتئین تولید شده در حدود ۴۰٬۰۰۰ هکتار زمین زراعی کشت سویاست.
از منظر تغذیه‌ای، این پروتئین جدید سرشار از اسیدهای آمینه ضروری با توزیعی متوازن، طعمی مطلوب و همچنین دارای مقادیر قابل‌توجهی از عناصر کمیاب و پلی‌ساکاریدها است.
کارشناسان معتقدند این فناوری می‌تواند زنجیره تأمین پروتئین خوراک دام را پایدارتر، کارآمدتر و مستقل‌تر از محصولات کشاورزی پرمصرف نظیر سویا یا منابع دریایی نظیر پودر ماهی سازد. این موضوع به‌ویژه برای چین که با کمبود منابع پروتئین خوراک دام مواجه است، اهمیت ویژه‌ای دارد.
بر اساس آمار، مصرف کلی پروتئین خوراک دام در چین طی سال ۲۰۲۴ حدود ۷۰ میلیون تن بوده و بیش از ۸۰ درصد آن از طریق واردات تأمین شده است. فناوری پروتئین دی اکسید کربن می‌تواند به کاهش این وابستگی و ارتقاء امنیت غذایی کشور کمک شایانی نماید.
این اقدام همچنین در راستای اهداف بلندمدت چین برای کاهش کربن، نوآوری‌های سبز در کشاورزی، و بهینه‌سازی استفاده از منابع صنعتی تلقی می‌شود.
تولید پروتئین از دی‌اکسیدکربن، به‌عنوان یک نوآوری علمی و زیست‌محیطی، دارای مزایا و فواید چندگانه، راهبردی و بنیادینی در حوزه‌های تغذیه، محیط زیست، اقتصاد کشاورزی و امنیت غذایی است. این دستاورد نه‌تنها یک روش جایگزین پایدار برای تأمین پروتئین ارائه می‌دهد، بلکه به حل برخی از چالش‌های اساسی جهان امروز نیز کمک می‌کند.
یکی از مهم‌ترین مزایای این فناوری، بهره‌وری بسیار بالاتر آن نسبت به کشاورزی سنتی است. در حالی‌که تولید پروتئین از سویا به هزاران هکتار زمین زراعی نیاز دارد، فناوری تخمیر زیستی می‌تواند در مساحتی بسیار کمتر، هزاران تن پروتئین تولید کند. برای نمونه، یک کارخانه با وسعت ۱۰ هکتار قادر است سالانه ۱۰۰ هزار تن پروتئین باکیفیت تولید کند؛ معادلی برای برداشت پروتئین از حدود ۴۰ هزار هکتار زمین زراعی. این موضوع سبب صرفه‌جویی گسترده در مصرف آب، انرژی و منابع طبیعی می‌شود.
از سوی دیگر، این فناوری با استفاده هوشمندانه از گازهای گلخانه‌ای مانند دی اکسید کربن حاصل از صنایع آلاینده، به کاهش آلودگی هوا و بازیافت کربن کمک می‌کند. به‌جای آن‌که دی‌اکسیدکربن به‌عنوان یک پسماند صنعتی وارد جو شود، به ماده‌ای مغذی و سودمند تبدیل می‌شود که می‌تواند در زنجیره غذایی استفاده گردد.
در بُعد امنیت غذایی، این نوآوری تأثیر بسزایی دارد. با توجه به اینکه بیش از ۸۰ درصد از پروتئین خوراک دام در چین وارداتی است، تولید داخلی این ماده می‌تواند وابستگی به واردات را کاهش دهد و پایداری زنجیره تأمین غذایی را تقویت کند. این موضوع به‌ویژه در شرایط ناپایدار جهانی، نظیر بحران‌های اقلیمی یا اختلالات تجاری، اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند.
از نظر ارزش تغذیه‌ای نیز، این پروتئین غنی از اسیدهای آمینه ضروری، عناصر کمیاب و پلی‌ساکاریدهای سودمند است که آن را به گزینه‌ای مناسب برای خوراک دام و آبزیان تبدیل می‌کند و حتی در آینده می‌تواند در سبد غذایی انسان نیز جای گیرد.
در نهایت، این فناوری در راستای اهداف توسعه سبز و سیاست‌های کاهش کربن عمل می‌کند. استفاده از منابع تجدیدپذیر و کاهش فشار بر منابع طبیعی مانند آب و خاک، آن را به ابزاری کلیدی در مسیر توسعه پایدار و مقابله با بحران زیست‌محیطی جهانی تبدیل کرده است.
به‌طور کلی، تولید پروتئین از دی‌اکسیدکربن نه‌فقط یک دستاورد فناورانه، بلکه راه‌حلی هوشمندانه برای بسیاری از چالش‌های جهانی در زمینه غذا، محیط زیست و اقتصاد آینده است و می‌تواند الگوی جدیدی برای تولید پایدار در جهان پایه‌گذاری کند.
منبع: chinadaily
